Bu mektupları yazanlar birkaç saat bazen birkaç dakika sonra ölüme gittiler; kimi kurşuna dizildi, kiminin kafası kesildi. Böyle bir anda cümlelerin kıvraklığıyla ya da kelimelerin musikisiyle uğraşmak kimin alkına gelirdi? Yazan bir daha yazamayacağını biliyor. Elveda demenin sadeliğinde, hayatına ve ölümünün anlamına dair yargısını dile getiriyor. Ölümü kılları kıpırdamadan kabullendiler, çünkü ölüm onlar için mücadelenin gelişmesi demekti, yeni savaşçılar yetiştirecekti mutlaka ve çünkü bu anlamda bereketliydi ölüm: "Elbette yaşamak isterdim. Ama bütün kalbimle dileğim o ki, ölümüm bir işe yarasın:"
