Annem her zaman ki sabırsızlığıyla ve canı istediği zaman kitabı atlayarak okumaya başlıyordu. Sir Walter Scott'un eserlerini okurken, "Bu kadar çok tasvire ne gerek var," diyordu. "Kuşkusuz anlatımlar çok güzel ve edebi ama bunlar bazen de insana fazla geliyor." Yanılmıyorsam, annem Dickens'ın eserlerinde de bazı acıklı bölümleri atlıyordu. Özellikle Küçük Nell'in ağlatan paragraflarını okumuyordu.