İnsan bir acıyı yaşadığında üzülmemek için kendini tuttuğunda işi çok zor oluyor.
Çünkü her şeyde olduğu gibi acıya da yaşayarak hissederek alışması gerekiyor...!
Hayat insanı acılarla imtihan ediyor. Her acı insanı olgunlaştırıyor. İnsan acıyı yaşadığında dayanamam dese de bir şekilde bedeni dayanıyor. Böylece olgunlaşarak hayatına devam ediyor.
İnsan bir acıyı yaşadığında üzülmemek için kendini tuttuğunda işi çok zor oluyor. Çünkü her şeyde olduğu gibi acıyı da yaşayarak, hissederek alışması gerekiyor. Yani insan acılı bir olayda üzülmemek yerine acıyı yaşadığında alışması daha kolay oluyor. Zaten insanoğlu yaşadığı hiçbir şeyi asla unutmuyor! İlla ki bir yerde karşısına çıkıyor.
İnsanoğlu hayatı boyunca hep yanlışlar yaparak tecrübe kazanır. Asla kendinden büyükleri dinlemez. Bedel ödemeden, acı çekmeden hayatı öğrenmek varken hep bedel öder.
Her insanın hayatında sahip olduğu şeyler olduğu gibi sahip olmadığı şeyler de vardır. Her insanda değişkenlik gösterir bu durum. İnsanoğlu sahip olamadığı şeylere üzüldüğü kadar sahip olduğu şeylere de sevinmelidir. Çünkü insanın hayatında daha fazla boşluk ve sahip olamadığı şeyler olduğu zaman insan kendini daha kötü hisseder, daha çok üzülür ve daha çok yıpranır. Ama sahip olduğu şeyler olduğu zaman insanın içinde her zaman bir özgüven olur ve insan sahip olamadığı şeylere ulaşmak için daha çok gayretli olur.