Sanırım en fazla bu kitapta alıntı yaptım.
Biyografileri seviyorum. Hiç tanımadığım bir hayatı okurken onların yaşamlarına konuk oluyorum . Bu kitap şahsen benim için edebi bir değerle yaklaşmadığım çevirisine yazım yanlışlarını görmezden geldiğim bir kitap oldu. Bir annenin kızını trajik bir şekilde kaybettikten sonra yaşamını anlatıyor. Sadece tarifi imkansız bir acı okudum ama hiç ağlamadım, evet ağlamadım.!
Mutlaka sizlerinde anne, baba, kardeş, evlat acısı gibi başedilmesi çok zor durumlar yaşayanlarınız 1. derece yakınlarınızdan kaybettikleriniz olmuştur. Bu durumda böyle bir kitabı daha anlamlı okuyacağınızı düşünüyorum. Nicola’nın dediği gibi yaşamayan bu acıyı asla anlayamaz diyor. Kitabı okurken bir çok yerin altını çizerek okudum . Çok değerli bir insanı kaybettiğimizde ; yaaa çok erken değilmiydi , ondan daha yaşlılıarı da var, onlar neden hala yaşıyor! diye mutlaka düşünenleriniz olmuştur. Yada bu acının hiç geçmeyipte bizimle ölene kadar yaşayacağını biliriz. Evet her anısını hatırlarız, ve en kötü günlerimiz ölüm yıldönümleri olur. O gün ne kadar sene geçerse geçsin ilk günki gibi acıyı derinden hisseder hep başa, en başa geri döneriz. Onun hakkında konuşurken düğüm düğüm olur sözlerimiz,. Hayatımızın sonuna kadar bu şekilde yaşarız hiç veda etmeyiz....
Bir ölümün ardından kalanın yüreğinde 40 mum yanar, her mum gün geçtikçe birer birer söner söndükçe insanın acıları azalırmış ama bir mum hiç sönmezmiş ölene dek sizinle beraber yanarmış .
Sevgiyle kalın.....
