Hayatın Mucizeleri
Stefan ZweigSözler ve Alıntılar
Ne varacağı yeri ne de yolun sonunu düşünüyor; yürüyor, yürüyordu...
Bu, içinde kendini bulmaya cesaret edemediği kendi eserinden korku duymaktı.
Şimdi ;hiç korkmadan kendini son mucizeye yakın hissediyordu,o mucize artık hayal ya da illüzyon değil,sonsuzluğa kadar sürecek gerçeğin ta kendisiydi.
Aslında kendi içinin derinliklerinde çok belirgin bir şekilde hissettiği, kendisini memnun etmeyen ama sözlerle veya kavramlarla ifade edemediği şeyler hep oluyordu.
Bir düşünce, bütün zamanlarını alan bir düşünce; o bir an içinde, binlerce kez aklından geçirdiği fikir, yüreğini tutuşturmuştu.