Gülseren Budayıcıoğlu’nun bütün kitaplarını okumuştum ve açıkçası yeni kitabını büyük bir hevesle, heyecanla, merakla bekliyordum. Kitap çıkar çıkmaz da sipariş ettim ama türüne bakmadığım için okumaya başlayınca deneme tarzında yazılmış olduğunu, içinde yer alan bazı hikayelerin gazete köşesinde yayımlandığını öğrendim. Kitabın içeriğini karma olarak tanımlayabilirim: Kendi hayatından kesitler, kendisine yazılan mektuplar, birkaç hasta hikayesi (diğer kitaplardaki gibi beklemeyin),yoğunlukta da
deneme tarzı yazılar... Deneme türünde şiddete ağırlık vermiş ayrı ayrı başlıklarda, “şiddet virüsü” tabirini sık kullanmış. Corona, yangın gibi güncel sorunlara da değinmiş. Kitap kapağında kendi fotoğrafının olması gibi içerisindeki anlatım bozuklukları da dikkatimi çekti. (Çok dikkatli değilseniz sizin gözünüzden kaçabilir.) Gayet kolay okunuyor, sıkmıyor, dili basit ve bir günde bitecek bir kitap. Peki okumazsak ne olur? Hiçbir şey kaybetmeyiz. İçeriğini bilseydim belki de hiç almazdım kitabı. Son kitabın üzerinden belli bir süre geçtiği için roman ya da öykü tarzında hasta hikayeleri beklerken bu kitabı okuyunca hayal kırıklığına uğradığımı itiraf edeyim. Belki de benim beklentim çok yüksekti. Bir başkasına tavsiye edeceğim bir kitap değil ama beklentiyle okumazsanız vakit geçirmek ve bazı bildiklerinizi tekrar etmek için bir alternatif olabilir.
