"Öğleye doğru ikinci fincan kahve, şekersiz olarak içilecek. Pavese'nin günlüklerine son bir kez gözatılacak. Bir şeftalinin, bir üzümün mutluluğu. Kim daha fazlasını ister? Diye yazmış. Yaşıyorum. Bu da yeter. Ne gözütokluk, ne alçakgönüllülük! Sonuçta yetinmeyi sıfıra indirerek..."
"Kırıntılardan ibaret bir hayat, neden ortalıkta sürüklenip duracakmış ki?"
Aysel'in son bir hesaplaşması bu düzenle Hayır... , son bir kez kaderi gözleri önünden geçiyor, akıbeti beklemeden bırakıyor kendini boşluktan, o boşluk içinde karşısına çıkan herkes ve herşeyle beraber bir aynanın içinde kırılmayı yaşıyor.
Son çalışması 'Aydın İntiharları ve Geleceğin Başkaldırısı' üzerinde araştırmasıyla beraber yılların emeği ve dalından düşmeyi bekleyen bir yaprak misali, nasıl bu dünyaya yapayalnız geldiyse ömrünün son demlerinde de yalnız fakat anılar sarıyor etrafını. Buruk dostluklar, az biraz tanıdıklarla artık Aysel çünkü ailesi ve sevdikleri çok uzakta...
Engin, Ömer, Ayşen, Tezel ve Yenins.
Herkes gittiği vakit o Yenins'i, Layana'yı ve o mikadan kuşları buluyor. Kuşlar birbirleri etrafında döne döne bir mana araryıp tutunurken Aysel'de geleceğe baktığında geçmişin aynasında tozlu bir rafa kaldırılmamak için şimdiye hapsoluyor.
Pekii Ah Aysel şimdi hangi alemdesin? Sen şimdi kimsin Aysel?
