Yalnızlığın ve iç sıkıntısının buhrana götürdüğü bir genç kadının kalemini okurken ilk başta; kendinden yaşça çok büyük -babasının arkadaşı- Sergey ile yeniden karşılaştığında mutluluk, heyecan, umut, yaşama isteği ile "acaba bu duygu aşk" mı diye düşünürken kendimi ben de çok heyecanlı ve mutlu buldum. Genç menekşe... Yabani sevinçler... Artık onun gözünde yaşanan aşkla beraber dünya, gökyüzü, bahçe, hava eskisi gibi değil; farklıydı. Sahiden de sevgi, aşk gibi güçlü duygular kişilerin dünyasını güzelleştiriyor. Bunu Tolstoy'da yeniden gözlemek heyecan vericiydi. Ayrıca, Maşa'nın iyi oluş halinden dünyasının da etkilenmesi, artık çevresinin de kendisi nasılsa öyle oluyor olması dikkatimi çekti. Deneyimlerle dolu, olgun olan Sergey ile evliliklerinde Maşa, onun düşüncelerini kendine kopyalamıştı, kendi deneyimlemelerinde ise sorunlar çözülemedi. Her zaman olduğu gibi aşkın sevgiye dönüşmesini, hırçın bir rüzgardan hülyalı bir ilkbahara nasıl geçildiğini, nasıl başlayıp nasıl bittiğini, aşkın korkuya nasıl da yakın olduğunu keyifle okudum. Bu kitabı, hiç hatırlamadığım bir "alıntı" sayesinde merak edip araştırmıştım. İyi ki okudum.
