Hazreti Ali ve Ailesi

Allah Resûlü'nün vefatını gören kimseye sonradan yaşadığı her acı hafif gelirdi.

Ebu Eyyub el-ensari anlatıyor:
"Bir gün Allah Resûlü'nün yanına gittim. Hasan ile Hüseyin huzur-u saadette oynuyorlardı. Bazen onun sırtına çıkıyor, bazen kucağına gidiyorlardı. Efendimiz sessizce onlara bakıyor, tebessüm ederek çocukların oyunlarını izliyordu. Onların bu hali beni çok duygulandırdı:
- Onları çok mu seviyorsun ya Resûlallah diye sordum. Allah Resûlü:
-Nasıl sevmem! Onlar benim dünyada kokladığım reyhanlarımdır, buyurdu.

Büyük emanet Allah'ın kitabıdır. O bir tarafı Allah'ın bir tarafı sizin elinizde olan kopmaz bir iptir. Ona sımsıkı sarılın. Ondan sapmayın, onu değiştirmeye yeltenmeyin.

Efendimiz'in hayatındaki en büyük hedeflerden biri Mekke'yi savaşmadan almaktı. Bunun için yıllarca plan yaptı. Bu doğrultuda stratejiler geliştirerek uyguladı. Fetih hazırlıklarına başladığında tüm planları gizlilik üzerine kurdu. Derken Hatib ibni Beltea adındaki sahabi Mekke'de bulunan ailesini korumak için mektup yazdı. Efendimiz'in kendinden bile gizlediği planını düşmana bildirmeye kalkıştı. Bu hareket, hangi yüzyılda, hangi millet için söz konusu olursa olsun bir değil bin can alacak kadar büyük bir ihanet sayılırdı. O zaman da öyle sayılırdı. Her zaman olduğu gibi ileri atılan Hz. Ömer:
-Ya Resulallah! İzin ver şu münafığın başını hemen şuracıkta vurayım, dedi.
Allah Resûlü buna izin vermediği gibi sahabinin cennetlik olduğunu ifade buyurdu. Niçin? Çünkü o Müslümanların var veya yok olma savaşı olan Bedir'e katılmıştı. Yalnızca bu adanmışlığı bile onu yaptığı affedilmez ihaneti affettirmenin ötesine çıkardı. Efendimiz bu şekilde davranırken biz kim oluyoruz da elimize kalem alıp istediğimiz sahabinin üstünü çiziyor, istediğimiz sahabiye dil uzatıyoruz. Yoksa Allah Resûlü bizim için en güzel örnek değil mi?