"Bilirsin, zihnimizde karanlık bir ezber odası vardır ve şartlar oluştuğunda orada uyuyan ezberler dilimizden yahut hareketlerimizden dökülür de biz hiç hissetmeyiz onların böyle dökülüverdiğini..."koca romanda buna mı takıldın demeyin, öyle çok hareketimizi açıkladı ki bir anda bu cümlecikler. Heba elimde basılı olarak da vardı ama Storytelde yazarın kendisi seslendirmişti, oradan dinledim. Çok özel bir deneyim oldu benim için. Öyle anlar vardır, az tanıdığınız, hep hikayesini merak ettiğiniz abiler vardır hani, bazen bir büyülü an gelir anlatır onlar, lambayı yakmayı bile unuttuğunuz bir loş bir akşam bardakta soğuyup kalan çok demli çaylar, sigara dumanları içinde, gün ağarana kadar anlatırlar. İşte öyle bir dinleme oldu, sarsıldım. Ziya ismi bilinçli bir seçim miydi, ziya'n olmayı çağrıştıran diye miydi diye herkes geçirdi muhtemelen aklından. Heba olmak bir süreç, bir olmamışlık, olamamışlık, bir boşa gitme ifade ederken ziyan olmak anlık bir şeyi, bir anda mahvolmayı ifade ediyormuş, bu ayrımı hiç düşünmemiştim. Bilmem acemi eğitimi bölümlerinde ben gibi aklı Ziyan'a gidip gelen oldu mu? Kendisiyle fazla haşırneşir Asil'i delirten şeyken askerlik süreci, Ziya daha zorlayıcı şeyler yaşarken bile sanki başkasının başından geçiyor gibi dışında olan bitenin. Ziya bütün hayata böyle bakıyor gibi aslında. Son sahnede saklandım sandığı yerden kendini izleyişi de bu halin son raddesi sanki.
