Heba Reviews
You can find Heba reviews, Heba book reviews, Heba ratings on 1000Kitap.
Hasan Ali Toptaş kitapları denilince artık aklıma uzun büyüleyici uzun betimlemeler geliyor aklıma. Ona ait bir kitabı elime aldığımda usul usul hoş buldumu fısıldıyorum kapağına usulca.
Ziya'nın hayatını ve hayatına dahil olan insanları okuyacaksınız bu kitapta da. Heba olan hayatları göreceksiniz.
Okurken,gerçekten bu kadar acımasız mı insanlar deyip sonra da cevabı siz veriyorsunuz "evet" diye. Çoğu doğuya ait kelimeleri(bir doğulu olmama rağmen) sözlüğe bakarak devam ettirdim okumamı.
Kitap bir çok bölümden oluşmakta. Belki de asıl bölüm kitabın Sınır kısmında geçen Ziya’nın yaşadıkları ve Kenan ile dostlukları. Bu dostluk daha sonra Ziya’yı şehir hayatından koparıp taşra ya da köy hayatına götürür.
Eğer kelime ustalığı görmek istiyorsanız Hasan Ali kitaplarını okuyun derim. Geç tanıştım ama zamana inanan birisi olarak,zamanında tanıştığıma da inanıyorum. Bundan sonra Hasan Ali kitapları vazgeçilmezlerimden olacak. Yine kitabın sonunda "eee ne oldu şimdi" ya da "ne olacak şimdi" diye bitiriyorsunuz her zamanki gibi ama ağzınızdaki o lezzet devam ediyor.
"İnsanoğlu dişlerini kendi benzerinde biler."
"Şu yeryüzünde göz göze gelmenin bile bir hatırı yok mudur?"
"İnsan yandığı vakit yürek gövdenin içinde değildir de,gövde yüreğin içindedir belki."
408 syf.
5/10 puan verdi
Bir kitap sonlanınca, insanın kafasına taş düşer gibi oluyor. Çoğu betimlemeden sıkılıp, sayfa atladığım bu kitabın sonu, beni bu kadar acıtmamalıydı.
Demek ki, insan bildiklerinden pay alıyor. Ama acı, ama tatlı. Gördüğünden, duyduğundan, okuduğundan. İnsan pay alıyor.
Heba
Mehaba arkadaşlar
Hasan Ali Toptaş ile tanışmam Heba kitabı ile başladı.Yazarın uzun cümleleri ve uzun betimlemelerine hayran kaldım.Fılm seyreder gibi kitap okudum resmen.
Heba bir hayatın yok oluş hikayesi.Kitap Binnaz hanımın heba olan hayatı ile başlayıp Ziya'nın heba olan hayatı ile bitiyor.Hayatın ve insanların kötü yüzünü gösteren geçmişine bağlı kalan bir köy romanı.
Kitap Ziya'nın ev sahibesine anahtar teslim etmesi ile başlıyor.Hayalmi gerçekmi derken Ziya'nın çocukluk ve askerlik dönemine geçiyorsunuz.Sınır bölümüne geldiğinde Ziya'nın askerde yaşadığı zor günleri okuyorsunuz.Bu bölümü okurken "Mantığın bittiği yerde askerlik başlar" cümlesi aklıma geliyor. Gerçek olan bunlar ve yazar gerçekleri yazmış.
Askerlik sonrasın da kör talih Ziya'nın yakası bırakmıyor.Şehirde yaşadığı bazı kötü olaylar sonucunda, Ziya asker arkadaşı Kenan'ın köyüne taşınır ve......... heba olan bir hayatın sonu.
Fılm gibi bir kitap.Etkisinden kurtulamıyorsunuz.Okumanızı tavsiye ediyorum. Keyifli okumalar.
İnsan yaptığı bir hatanın bedelini hayatı boyunca öder mi? Pişman olmak, acı çekmek, vicdanın rahatsızlığı hiç mi fayda etmez kadere? Yoksa çekilen acıları görüp, bu, acılara dayanıklı deyip daha da mı yüklenir kader o insana?
Ziya'nın yaşadıklarınında da çocukken yaptığı bir hatanın izi var mıdır bilemeyiz ama, yaptığı hatanın pişmanlığını, vicdan azabını kitabın her sayfasında hissediyorsunuz. Rüya, anılar ve bugünkü hayat üçgeninde, köşelere çarpıp duran zaman kendi içinde atlamalar yapıyor kitapta. Özellikle ilk bölümlerde zamanın kendi içindeki hareketleri nedeniyle dikkatli bir okumak yapmak gerekiyor. Sonrasında tüm anlar zamanda yerini bulacak ve heba olan bir hayata tanıklık edeceksiniz
Ziya'nın yaşadıklarını, özellikle de askerde sınırda, okurken şu cümleyi not ettim; bu dünyada cehennemi gören her insanın bu dünyada cenneti de görmeye hakkı var. Belki de Ziya da bu hakkını kullanmak istemişti Kenan'ın ısrarlarıyla, kimbilir. Ama biliriz ki bu dünyayı kendilerine cennet yapmak isteyenler, en büyük hainliği hep yakın çevresinden görür.
Heba, bir çocukluk hatası, sınırda geçen bir askerlik ve bir hayatın nasıl heba edildiğini anlatıyor. Gerek üslup ve dil olarak güzel bir eser. Türkçesi ile mest oluyorsunuz.
Gayet iyi bilirim, bazen için kopar ama dışın bağlı kalır mesela, bazen de için bağlı kalır ama dışın kopar...
Öyle çok şey yazmak istiyorum ki, bir yandan da ne yazarsam yazayım ne söylersem söyleyeyim eksik kalacak... Diyor ya, zaten yazar; sonun son olduğunu bilince, insan telaşlanıyor ve her şeyi bir çırpıda anlatmak istiyor. Ama her şey dediğimiz şey o kadar dağınık bir şey ki onu dile getirmek şöyle dursun tastamam hayal etmek bile imkansız. Benim de kelimelerimin kudreti içimden geçenleri anlatmaya yetmiyor işte. Hal böyle olunca da insanın boğazı düğümleniyor. Öylece kalakalıyor.
Kaderleri aynı yazılmış iki insanın ölümle yaşam arasındaki çizgide yürüyüşü, yıllar sonra yine birbirlerini buluşları ama ne kadar çabalasalar da hayatın onları yaşamın kıyısında dahi olsa barındırmaması, birisinin vicdan azabından diğerinin minnet duygusundan heba olmasına yol açacak sonunda...
Ne kadar dikkat edersen et musibetlerin seni bulmasına engel olamıyorsun. Hakikaten neden böyle oluyor? İnsan kendi üzerinde kendisinin göremediği bir işaret olduğunu düşünüyor böylece. Zira öyle olmasa bunca musibet, bunca keder, her seferinde böyle kolay bulamazdı aynı kişiyi...
"Yani uzaktan bakıldığında ben de herkes gibi mi görünüyorum ha? "
"Beni arıyorlar! Kapıya dayanırlarsa beni vermezsin değil mi?"
"Beni buldular..."