Dergide birbirinden güzel, okunası öyküler var... Ama beni en çok etkileyen İsmail Kıllıoğlu'nun "Düny'oyun" isimli öyküsü oldu. ismi bile ne ilginç değil mi? Üstelik bu sayıda öykünün tamamı yayınlanmamış, altına "sürecek" notu düşülerek, okur adeta bir sonraki sayıyı dört gözle beklesin diye koşullanmış... El mahkum, merakla bekleyeceğim. :)
Öte yandan, öyküde en sevdiğim şey yazarın betimlemelerindeki ustalık oldu... İşte size 2 örnek:
1. "Kir pas içinde olup olmadığını asla düşünmeksizin, baş ve işaret parmaklarını bir halka şeklinde ağzına sokuyor, dilinin ucunu bu halkayla sarmalıyor ve tiz bir ıslıklamaya koyuluyor. Sabahın ürpertisi temiz olduğu kadar, kentin gizliden gizliye adeta öldürücü ufunetine bulanmış havası, tiril tiril ıslık dalgalarını caddelerden sokaklara alabora ediyor, sokaklardan duvarlara çarptırıyor, duvarlardan pencerelere sarsıntıyla abanıyor ve orada bir arıoğulu yumağı misali asılıp kalıyor. Varılan uykular ölümün birer alıştırmaları olmanın ötesinde, uğursuz bir varlığın üzerlerinde bir ağ gibi gerdiği aymazlık çadırı oluveriyor adeta" (sayfa 8)
2. "sanki cemre düşüyor toprağa su yürüyor toprak sıkışıyor su duruyor genleşiyor toprak yoğunlaşıyor hava deviniyor ağaç silkeleniyor kedi seki sekiveriyor kuş "huh, huh" diye ağıyor akıyor duruyor kabarıyor yayılıyor hızlanıyor çavlanlanıyor döneniyor ansızın hışırdıyor sonra çarpıyor arkasından çağıldıyor arkasından coşuyor arkasından Zahit arkasından koşuyor "huh huh" seslerinin yetişemiyor" (sayfa 13)
