Arkadaşlarımızla, sevgililerimizle mektuplaşamamış; belki de bu yüzden sabrı ve bazı derinlikleri hiç öğrenememiş bir nesle ait bir insan olarak, bu kitap benim içime çok farklı bir şekilde dokundu. Birine bir gün içinde, en geç, ulaşabilmenin kolaylığıyla kıymet bilmez oluşumuz yüzüme her sayfada daha çok vuruldu. Kitap aşırı uzun olmasa da okuma açısından biraz uzun kaldı benim elimde, bunun sebebi de bolca eski kelime bulunmasıydı. Bunun haricinde okuduklarım, Sabahattin Ali’nin hayatının aldığı yol, yazdıkları hakkındaki detaylar ve hayatındaki insanlarla ilişkisi gayet doyurucuydu.
Çokça cümlesini not almışım, benim için en etkili olanı yazayım: "Dixi et salvavi animam meam." Bu cümle aynı zamanda Sabahattin Ali’yi de çok güzel anlatıyor, her şekilde. Ve bu kitap, tıpkı hayatı gibi ortasından kesiliyor birileri yüzünden.
Kitapların kurtarıcılığı ve her zaman yetmediğiyle ilgili Sabahattin Ali’nin yazdıklarıyla bitsin o zaman bu inceleme: "Etrafın seni sıktığı zaman kitap oku… Ben şimdiye kadar her şeyden çok kitaplarımı severdim. Bundan sonra her şeyden çok seni seveceğim ve kitapları beraber seveceğiz. İnsan muhitin bayağı, manasız, soğuk tesirlerinden kurtulmak istediği zaman yalnız okumak fayda verir. Bana en felaketli günlerimde kitaplarım arkadaş oldu. Fakat bu yetmiyor. Şiirlerimde de gördün ki, kitaplara rağmen çok ıstırap çektim. Çünkü candan bir insanım yoktu. Sen benim yarım kalan tarafımı ikmal edeceksin."
