Kâh 16 yaşında oldum Münire ile, onunla aşık oldum Cemil Bey'e, yol gözledim, şarkıyı duymak için kulak kabarttım geceleri. Geceleri ağlayarak kalktığında Münire, ben de yanıbaşında durdum onun, sırtını sıvazladım.
Başka bir adamla evlendirildiğinde onunla birlikte ben de gücendim, kırıldım, şuursuzluğuna inandım. Kitaplara gömdü kendini. Romanlara tutundu hayatı boyunca, bir ayna yansımasından kendimi gördüm.
Münire, sen ne güzel, ne zarif bir kızsın. Acılarla dolu o yoldan geçerek tam da bir kadın olmadın mı sanki?
Seninle beraber, senin yaşına rağmen, durumun imkânsızlığına rağmen umutlanmadı mı bu kitabın okuyucusu?
Ve o, son paragraf. Son cümleler. Kalbimi tam da oraya bıraktım. Yanaklarımda bir kaç damla, avuçlarımın içinde Hep O Şarkı, damağımda buruk bir tat, dudağımın kıvrımında buruk bir tebessüm.
Yakup Kadri, çok yüce bir yazardır. Yaban'dan sonra okuduğum bu ikinci kitapla buna iyice inandım artık.
