İnsan bazen bir fren sesine âşık olabilir; –mutluluk ve aşk ile bir kez daha– insan bazen bir fren sesine âşık olabilir. Otostop, aslında, “İşbu fren sesi”nden ibaret desem yalan olmaz. Daha doğrusu bu fren sesi; zamanı, mekânı, hali ikiye bölen bir merkez gibi. Bir dağın zirvesi. İki uzun ve dik yamacı birbirine bağlayan o bitimsiz nokta. Bir tür orgazm, bir zafer anı ama her zafer gibi bir hiçlikle baş başa gidiyor o da.
Büyümenin, sık utanmanın, her türlü sınıfsal farkın, gidilebilen ve gidilemeyen okulların, eli ekmek tutmanın, patronların, âşık olmanın, bir türlü yazılamayan hayat tezlerinin olduğu sıradan bir hikâye: otostop hariç. Her şeyin biraz eksik olduğu bir hayatta otostopla nereye varılır? Yaşadığına bir türlü inanamayan biri için gitmek mi daha zordur kalmak mı? Ümit Aksoy, okuyucuyu şaşırtmayan, her şeyin sıradan, bir o kadar eksik olduğu bu ilk romanıyla, Raskol’un Baltası’nda…
