Hercai II: Meftun
Sümeyye KoçSözler ve Alıntılar
Kabuk bağlayabilmek bir tarafa, ruhunun sakatlığından mıdır bilinmez, hep daha fazla kanamaya meylediyordu yaralanan. Hüzün, küçücük bir çocukken yerleşmisti suretinin her bir çizgisine. Tıpkı bir doğum lekesi gibi. O yüzdendir ki hiçbir içli kahkaha savuramamıştı bu kırık dökük hayata. Kaderi geçmişinden çok şey çalmıştı. Şimdi de geleceğinden çalmaya devam ediyordu
Arkasını dönüp gitti, ki bu gidiş kim bilir kaç
hüzünlü feveranlara kapı aralayacaktı. Öyle bir veda ki, hiçbir şey bu kadar acıtmamıştı. Sevdası kuş gibi kanat çırpıp göğe yükseldi sinesinden. Öyle bir son ki olduğu şehri yabancıladı.
Hüzünlü olan şey daha da çekici gelir insana. Çünkü;
Kaderler farklı farklı nakşedilirdi yazgıya fakat kederler ortak paydada buluşurdu. Bu nedenledir ki, tek bir yürekten dökülen içli figanlar milyonlarca insanın yüreğini titretirdi. Çünkü hissedilen sızı aynıydı.
Gökyüzü bugün, matem kokuyordu. Renkler ve sesler birbirine karışmıştı. Ve hissettiği her his, bunca zaman hissetmediği hislere gebe kalmıştı. Dünyayı yakabilecek bir öfkeye sahipti fakat kolunu kaldiramayacak kadar bitkindi. Avazı çıktığı kadar haykırmak istiyordu lakin dudakları oynamıyordu.
Pişmanlık, insan ruhunu tıpkı bir zehir gibi acımasızca kuşattığında, yakarışlar yüreğe batan dikenler gibi acitiyor. Dudaklardan çıkan her fisıltı bir mızrak, her bir gözyaşı bıçak yarası gibi gelirdi. Yaşamıştı,biliyordu.