İlk Tunç İlkman kitabım Herkesleşme. Yazarın akıcı bir anlatımı var. Kitap su gibi aktı gitti.
Konusundan bahsetmem gerekirse; ana karakter Ömer, intihar etmeye karar vermiş. Bunu yapabilmek için arkadaşı daha doğrusu bir tanıdığı olan Harun'dan yardım istiyor. Harun da onu bu kararını ertelemesi için ikna ediyor. Gel sen kendine bir ay mühlet tanı, ölmeden önce yapmak istediğin ne varsa yaparız beraber diyor. Tabi Harun bu teklifi yaparken aklından neler geçiyordu bilmiyoruz ama Ömer'in aklından geçenler pek hayra alamet değil. Mesela; lüks bir restoranda yemek yedikten sonra paramız yok diyerek hesabı ödememek gibi ya da tüm tanıdıklarını arayıp iyi/kötü haklarındaki gerçek düşüncelerini söylemek gibi. 4 sene önce ayrıldığı ve hâlâ çok sevdiği Zeynep'i bulmak da bu yapılacaklara dahil.
Hikayenin öncesi yani Zeynep ile tanışmaları çok güzeldi, hoş bir öyküsü var. Ama sonları için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Ömer karakterinin düşünce yapısı biraz farklı. Bazı yerlerde çok güzel, çok doğru, tam benlik, tam bizlik dediğim cümleler sarf edilmişken; bazı yerlerde o ruhu yakalayamadım. Özellikle sonlara doğru karakterden pek de beklemediğim davranışlar sergiledi. Sonunda ters köşe oldum diyemem belki ama şaşırttı. İnsan kendisinden bir şeyler bulmadığı sözlerden etkilenmezmiş. Benim etkilendiğim yerler oldu, kitabı sevdim. Ama sonu nasıl desem. İlginçti. Herkesleşmek ya da Herkesleşmemek... İşte bütün mesele bu!
