Çok seviyorum Fatih Duman kitaplarını. Bana manevi bir huzur, bir kendini bulma mutluluğu hissettiriyor. Daha önce yazarın derviş serisni okudum. Farklı bir tarzda kitabını ilk okuyuşum.
Heybe, bir sözlük aslında. Yazarın seçmiş olduğu, seçip de heybesini doldurduğu kelimeler ve seçilen kelimeler o kadar güzel ki. Hem kendileri hem anlamları.
Vefa, kardeş, ağlamak, dert, sus, kâri, nasip, libas, anne, baba, acele, memleket, hasret ve diğerleri.
Günlük hayatımızda çokça kullandığımız, ya da ilk kez duyduğumuz bu kelimelerin sadece sözlük anlamını ya da kökenine rastlamıyoruz. Kelimelerin yazar üzerinde bıraktığı hisler, doğduğu yerler hikayelerinede rastlıyoruz ve güzel olan da bu. Bir sohbet havasında geçen bu okuma sanki yazarla kelimeler üzerine istişare yapıyor hissi veriyor ve düşündürüyor. Yazarı da amacına ulaştırıyor.
Kelimeler üzerine düşünmek, farklı açılardan bakmak için çok güzel bir kitap
Fatih Duman 'in diger romanlarından farkli ama her zaman dönüp bakabilecegimiz bir eser.
