Konuşacağı tek kelime kalmadığında gidiyordu insanlar.
Sözün bittiği yerde ölüyorlardı aslında.
Son nefeslerini verince falan değil.
Son söz, son nefesiydi sevginin.
Yıllarca para biriktirip,severek aldığım,ama ayağıma üç numara küçük gelen bir ayakkabı gibisin... Yürüdükçe vuran,vurdukça acıtan. Ama yine de çıkaramadığım, nasılsa alışır, bollaşır diye beklediğim.
Dünya sanki ayaklarımızın altında dönen bir top gibi. Adım attıkça yürüdüğümüzü sanıyoruz ama aslında sadece dünya dönüyor.Bir çeşit yerimizde sayıyoruz. Sonra gücümüz bitiyor ve duruyoruz. Ve durduğumuz yere gömüyorlar bizi.Ama dünya dönmeye devam ediyor.