“Sonra başka kadınlar da tanıdım, amma Asia'nın bende uyandırdığı o yakıcı, tatlı, derin his artık bir daha uyanmadı. Hayır, hiç kimsenin gözleri, üzerime sevgi ile çevrilen o gözlerin yerini tutmadı, kalbim, göğsüme kapanan başka hiçbir kalbi, öyle bir sevinç, öyle bir tatlılık içinde, duruverecekmiş gibi karşılamadı... Kimsesiz bekârların yalnızlığına mahkûm, usanç verici, sıkıntılı yıllar yaşıyorum. Fakat onun mektuplarını, hani bir zamanlar bana pencereden attığı o ıtır çiçeğini, kutsal birer hatıra gibi saklıyorum. Çiçek hâlâ hafif bir koku veriyor; hâlbuki onu bana veren el, yalnız bir defacık dudaklarıma götürmek nasip olan o elceğiz belki artık çoktan beri mezarında çürümektedir...”

Hikâyeler I- II- III Ivan Turgenyev