Bu kitap, önünde söz olmayan bir kitap. Kitaptaki yazıların hepsini önsöz ya da son söz olarak kabul edin. Yıllarını ceza yargılamasına vermiş birisi olarak kırgınım. Ümitsizim demeye dilim varmıyor ama ümitli olduğumu da söylemek içimden gelmiyor. Türkiye’de hukuk konuşmak ne kadar da zor. Referansımız, başlangıç noktamız yok. Dayanağımız kalmamış. Zemin, her gün altımızdan kayıyor. Kanun mu, o kadar çabuk değişiyor ki, içtihat mı o metinlere içtihat bile denmez, öğreti mi, neye çare olmuş ki, AİHM kararları mı, okuyan, bilen, uygulayan var mı? Kendinden menkul bir hukuk anlayışımız var. Dünya bir yanda biz öte yanda. Mazeretlerimiz dağlar kadar; yerimiz dar, işimiz çok. Aslına bakarsanız bizim hukukta ve hukukçulukta gözümüz yok. Her dava bizim için bir an önce kurtulmamız, elimizden çıkartmamız gereken bir iş. Sadece bir iş. Yıl sonunda topladığımız, sayılara vurduğumuz, ne kadarını çıkardık ne kadarı elimizde kaldı, bir muhasebeci gibi hesabını yaptığımız iş. Karşılığında maaşımızı aldığımız bir iş. İçinde insan yok, duygu yok, adalet yok. Kanunlarımız ve uygulamalarımız insanımıza değer vermiyor. Adı sanık, mağdur, tanık, avukat ya da her neyse. Ama onlar insan değil, sadece sanık, mağdur, tanık, avukat ya da her neyse. İnsan değil.
Bu bir önsöz değil. Bu kitabın önsözü yok. Son sözü de yok. Yazdıklarımı iki sözün arasına sıkıştırmak istemiyorum. Varsın protest bir tavırla özgürce orda dursunlar.
