Ahmet Telli nin okuduğum üçüncü kitabı ve coşkulu coşkulu okuduğum ilk şiir kitabı oldu. Gerçekten de şiirdeki duyguları tüm hisleriyle yaşadım diyebilirim. Kendimi cümlelerin heyecanına bıraktım bir elimde isyan bir elimde yalnızlık. Dilimde raks eden kelimeler. Ben de döndüm onlarla beraber.
7 puandan daha fazlasını hak edebilirdi elbette. Yalnız şu kitabın sonuna koyulan dörtlükler ne alaka? Neden yani? Sayfayı sayısını arttırmaktan başka ne işe yaramış? Aldığım tadı kazandığım o sevinci benden çalmaktan başka ne işe yaradı? Duygular sönmüş bir muma döndü dörtlüklerde...
Bu kitap beni neden içine çekti. Hüznüm İsyan olup dağlara çıktı. En büyük tepede bağırdım ben de bunları. Acı, keder, elem, yalnızlık aranılacak tüm güzel şeyler toplanmıştı bu kitapta. Hüzün, insanı tutup sarsacak bir edayla bağırıyordu. Hüzün bu kitabın tanrısı gibi en başa konmuş ve satırlarda da bize o şiir duygusunu tam olarak verebiliyordu. Yani Ahmet Telli anlatmak istediği o gerçek olan o şey neyse onu bu sefer tam anlamıyla haykırmış okuyucusunun suratına. Duyguları hissettim gerçektende. O yüzden puanım tamdır. Bir de bu dörtlükleri her yerde görmekten sıkıldım:)
Bir an okurken Ahmet Telli'nin ustalık dönemi eserleri okuyormuş hisside tatmadım değil.
Canınız biraz hüzün biraz da gurbet çekiyorsa ve bir o kadarda yalnızlık sarıyorsa okuyun gitsin...
Dikkat:İsyan içerir. ::) sizi bilmem ben etmedim değil... O yüzden gür çıkıyordu sesim.
