Korkmakta haklıydı. Etrafa bakındı. Kimseler yoktu ortalıkta.Titreyen ellerle çöplüğü eşelemeye başladı.Kâğıtlar, naylon poşetler, soba külü, izmaritler, boş biraşişeleri, marul, soğan kırıntıları ve nihayet bir yarım ekmek.Kuru kupkuru küflenmiş bir parça ekmek. "Olsun, bunu bulamayan da var," dedi içinden. Şükretti Allah'a.Ekmek parçasını bir annenin yavrusunu kucakladığı gibi bastı bağrına. Derin bir nefes aldı, genzine bir acılık yayıldı.Titreme nöbetleri.
Son bakışlar mahmur.Son cümleler tarumar.Fakirlik ve yokluğun gölgesinde ayakta duran şu taş virane binaların çatı katlarında, bodrum izbelerinde, senin içinisineler yumruklanıyor.Ruhu acıdı Turna'nın. Ruh tıpkı çiçek gibidir; karanlık basınca kapatır yapraklarını ama gecenin hayalleri o yaprakları sulayamaz.Açlıktan gücü kesilmiş halde kaldırıma oturup ellerini göğsüne bastırdı. Genelde susuzluktan ağız, dil kururdu.Turna'nın ise açlıktan ağzı dili kurumuştu. O haliyle acı acı duaya başladı.
"Varlıklı kullarına gidip iş istedim, yüzüme kapıyı kapattılar. Allah'ım senin verdiğin nimeti kulların benden kıskandılar. Mahrum ettiler. Ekmek için kimin kapısını çaldımsa çeşitli azarlar işittim. Ey Rabbim! Annem beni senin rızan ile dünyaya getirdi. Şimdi ise kulların bana dünyayı zindan ettiler.
