Okudum, anladım; diye belirtiyoruz ya hani, okudum ve anladığımı düşünmüyorum. Anlamaya çalıştım, anlamlandırmaya. Sanki içsel konuşmaların içinde sürüklendim sayfalarca, rahatsızlık duymadım. Susmayan zihnime bir yansıma olarak sözcükler eklendi. Son zamanlarda anlamanın her şey olmadığını söylüyorum kendime, hiçbir şeyi tam anlamı ile anlamak ne kadar mümkün? Kendimize karşı bile -ki bu kadar iç içeyken- ne kadar anlayışlıyız? Bu sebeple bırakmaya çalıştım kitap satırlarında anlamaya çalışmayı, hissettim kendi payıma düşeni. "Bir şey arıyor olsaydım, bulacaktım" diyor Enis Batur; arayan ne zaman bulmadı ki? Buradan, bulduklarımızın aradıklarımız olduğunu da ileri sürebilir miyiz?
Bu bir incelemeden ziyade bir izlenim. Nicedir kelimeler görüyorum, kelimelere kelimeler ekledim.
Ne bekliyorsanız, onu buluyorsunuz, belki de bulamayışınızdır beklediğiniz ya da bulduğunuzu sandığınız?
Biraz daha soru işareti olan cümle kurmalıyım kendime, o halde çekiliyorum içselliğime. Sahi, "Danyal, Tanrı bir daha hiç yanıt vermeyecek olabilir mi?"
