Sevgili okuyucu, kitabı okurken bazen dindar bir adamla bazen de bir tanrı tanımazla; bazen depresyonlarla boğuşan bir nihilistle bazen de bütün cevapları bildiğini sanan bir mutluluk vaiziyle karşılaşacaksın. Bunun nedenleri: Yazıların kronolojik bir sıra takip etmiyor ve kafamın tam da böyle karmaşık oluşudur. Sadakat duyduğum tek şey, onu doğru bir şekilde resmetmek. Hiçbir şeyin savunucusu değilim, kendimi ve hayatı tanımak ve tarif etmek dışında bir emelim yok. Yazıyı yazdığım anda nasıl düşünüyor, nasıl hissediyorsam öyle yazdım. Ben değiştiğim için yazılar da belli ölçüde değişti. Gerçek kronolojiyi size söylemeyeceğim, çünkü zaten herkes kendini hangi yazıda bulursa onu alacak içine. Niye o yazının başka bir yazıyla aşıldığını söyleyerek mideni bulandırayım? Yeterince uygun bir bilinç düzeyindeysen hangisinin bir sonraki aşama olduğunu çözeceksindir.
Ama şu kadarını söyleyeyim: İki bin üç senesinde Cemil Meriç'in Jurnal’ini okuduğumdan beri yazıyorum. Hiçbir şeyi yeterince sürdüremesem de yazmayı sürdürdüm. Fakat iki bin on altı yılında, yâni kırkıma bir sene kala kafamda hızlı ve önemli değişimler olmaya başladı. Peygamberlik insana kırk yaş civarında veriliyor belli ki. O birkaç senede yaşadığım değişimi ömrümün hiçbir döneminde yaşamadım. Sanki o güne kadar sorularıyla boğuştuğum şeylerin cevaplarını bulmaya başladım. Kafamda bir kuram oluşmaya, düşüncelerim tutarlı ağlarla birbirine bağlanmaya başladı. Depresyonlarım geçti, büyük bir iç huzuru hissetmeye başladım. Üretkenliğim arttı, daha önceki yıllarda yazdığım kadar yazıyı o birkaç senede yazdım. Yazıların bazıları cevap arıyor, bazıları cevap veriyor gibiyse ondandır.
Gözlerinden öper, iyi okumalar dilerim. Bu arada Sonucun, baştan gösterildiği bir roman gibi başlıyoruz. İlk yazımız, "Ölüm". Evet, yazar sonunda ölüyor, yâni muhtemelen.
