Hepimiz içimizde pek çok duyguyu barındırıyoruz.Bir olay karşısında aklımız başka söylüyor,vicdanımız başka,sagduyumuz 'yok öyle yapma, şöyle yapmalisin' diyor.İcimizde tartışan bir sürü duygu...Yazar bütün bu duyguları öyle güzel konuşturmus, öyle güzel kendilerini ifade ettirmiş ki,kitabın sonuna kadar yüzüme yerleşen gülümseme silinmedi.En sonunda öfkemi sevdim,utancımi da,coskumu da,vicdanımı da,hüznümu de...Ama hepsinin yeteri kadar olması gerektiğini öğrendim.Az öfke bazen gerekli, hüzün kötü bir şey değil...Hepsinden çok Aklı sevdim,hepsini çekip çevirmeye çalışan,yorulan,tatile ihtiyaç duyan...
Tiyatroyu çok sevdiğimden mi,psikolojiyi çok sevdiğimden mi bilmiyorum ama büyük bir keyifle okudum,okurken gerçekten bir tiyatro oyunu izledim sanki,iyi ki arkadaşımın tavsiyesine uyup almışım,okumuşum...
