Karmaşık duygular içerisindeydi. Aşağıda bütün güzelliği ve çirkinliğiyle bilge bir insan gibi, aynı anda hem gülümseyen hem de ağlayan İstanbul'a baktı. Altı yıl önce buradan ayrılan Selin ile şimdi dönen Selin birbirinden çok farklı insanlardı. İnsan ülkesinden uzun süre ayrı kaldığında sık sık sanki artık ona yüzlerce yıl uzak gelen geçmişine dönüyor ve kendisini sorgulamaya tanımaya başlıyordu. Ama tabi bu herkes için geçerli değildi, bazı insanlar her şeye rağmen kedilerinden kaçmayı çok iyi beceriyorlardı.
İnsan hayatı kesintisiz oynanan bir tiyatro oyununa benziyordu. Bir perde kapanırken, diğer bir perde açılıyordu. Zaman zaman kuliste insan kendi iç dünyasına dalıyordu. Derken son perde oynanıyordu ve bu tek kişilik tiyatro sona eriyordu. Ama onun son perdesine henüz vakit vardı.
-Evet, dedi. Merhaba yeni hayatım...
(Arka Kapak)
