İçimin Yangınları her çöküş bir kattır çoğalmaya yum gözlerini uykunda göremediğin yağmur sabah yeşertir umudun filizini kapı açık kaldıkça yürür içeri ayaklar çirkin bakışlarda vurulurmuş kuşlar sen sapan olma kuşlara rüzgâra güvenme bileğin gücünde savur harmanını gözlerin deniz feneri olsun kendine karıncanın çalışkanlığını ezberle ne kadar emek harcarsan harca değişmez kenar süslerinin yeri boş sessizliğe açılır içerisi dik dursun dilin ne düşerse düşsün kendinden olanı dök ancak senin ellerin tutar kendi yüzünü maşa olmasın ellerin inilmez kuyulara ip olma görüp bileceksin hayat çoğu zaman acıya dahil