İdris’in İdris

Ya Gönül Bahçesi?

Bağ bahçe işiyle uğraşmak, çiçeğin rengini anlamayı, ağacın dilini bilmeyi gerektirir. Ağaçların neşe kaynağı kuş seslerinin ne demeye geldiğini yormayı gerektirir. Ağaç sadece su, sadece güneş istemez, ilaç ister bir de. Onun ilacı ilgidir. Yetmez, bir de sevgi ister senden. İlgin de sevgi yoksa istemez ağaç o kuru ilgiyi. Ağacın yüzü vardır, Yüzüne bakmanı ister; gözü vardır, gözüne bakmanı ister; eli vardır, eline dokunmanı ister. Ağacın şikayeti vardır, onu dinleyip anlamanı, ne gerekiyorsa yapmanı ister. Ağacın üzüntüsü vardır, onu farkedip söndürmeni ister. Sevinci vardır, paylaşmanı ister. Ya gönül bahçesi?

Sayfa 174Kitabı okudu

İhsan öz

“Zannın çoğundan kaçının.” [Hucurat Süresi ayet 12]

Sanmakla olmuyor bu işler…Hayatı çekilmez eden hep o “sanmıştık ki” ler…

Sayfa 186Kitabı okudu

Reklam

İhsan öz

“Gönlünü vermedikçe, gönül bulamazsın.“ (Mevlana)

İnsan sarayda ağırlanmaz, gönülde ağırlanır. Gelene açık bir gönül yeter.

Sayfa 181Kitabı okudu

İhsan öz

“Lâ râhate fi’d-dünya” (Dünyada rahat yok!)

İnsana bazen rahat batarmış. Batarmış da kendini belanın ortasına atarmış. Neyi eksik sanki şu dünyanın; akiyle, karasıyle? Gül gibi bir dünya sunuluyor, gül gibi geçinip gidesiniz diye.

Sayfa 165Kitabı okudu

İhsan öz

“Sevgiyi gizlemek, vefanın gereğidir.”

Bir insan sütü emen, bir kabir gibi gizlemeli sırrını. Korumalı sevdasını, dirhemini bile heba etmeden. Zerresini kaptırmadan şarlatanlıklara. Ama nerde bu soyluluk bu zamanda! Yaşamak nerde has duygularla!

Sayfa 164Kitabı okudu

İhsan öz

“Okyanusta Ölmez de insan, gider bir sevdada boğulur.” Cemal Süreyya

Uzun lafın kısası; hepten yabancısın artık bizim dünyamızda. Dokunayım deme yüksek gerilimine kutsal kelimelerin! Sele verme sevdayı! Hem bu sevdaya Sevda mı demişim, girip kuşatmadıkça insanı iliklerine kadar.

Sayfa 164Kitabı okudu