İnsan, parçası bulunduğu doğanın gösterdiği gülümsemelerle gülümseyen; gene o dönek annenin sert kızgınlıklarıyla üzülen, umutsuzlaşan, çabuk etkilenen güçsüz bir yaratıktır.
Sanki kudret eli, dünyaya getirdiği ne akdar gülmek varsa bunlardan en seçkin özetleri toplayarak güzellikte olanca yaratıcılığının üstünlüğünü bu yüze sığdırmış..
Feleğin,en güzel bir kan renkli lale bahçesi göstermek için seçtiği o baygın ,o insanın gücünü tüketen gözlerin kırmızılığı,böyle bir aralıksız ağlamanın eseri değil midir ?
Kendi gibi yaşayışın ilkbaharında bulunanlara en parlak hayallerle renk renk gülücükler gösteren talih,bu zavallıya sınırsız ve sonsuz,korkunç bir acılar ummanı görünüyor.
Ne seri bir fırıldağın üzerinde dönüyoruz. La-yetenahinin(sonsuzluk) sinesinde bu ne uçuştur. Bu deveranı duymadan mantar kesilen bir ağaç gibi yıpranıyoruz. Nereden geldiğimizi bilmiyoruz. Fakat nereye gittiğimizi söylemeye hacet yok.