İlişkilerin ABC'si
KrishnanandaSözler ve Alıntılar
Korkularımızı hissedeceğimize onları dram halinde yaşarız. İçimizdeki çocuğun duyduğu paniği telafi etmek için politik oluruz. Enerjimiz dışa yönelir, böylece ne yapar eder çocuğun ihtiyaçlarını karşılarız. Bunu yapabilmek için manipülasyon, kontrol, baskı veya her ne yol işe yarıyorsa onun stratejisini geliştiririz. Bu stratejileri çocukluktan beri geliştirip mükemmelleştiriyoruz.
Instead of feeling our fears, we experience them as drama. We become political to compensate for the panic our inner child feels. Our energy is directed outward, so we meet the child's needs no matter what we do. To do this, we develop a strategy of manipulation, control, pressure or whatever works. We have been developing and perfecting these strategies since childhood.
Sayfa 42 - Storytel Sesli KitapKitabı okudu
Kadın, kocasının o konuştuğunda nadiren kendisini dinlediğini, bunun yerine gazetesini okuduğunu veya başka bir şey yaptığını itiraf etti.
Sonra ortaya çıktı ki çocukken de kimse onu dinlememişti ve aslında birisinin onu dinlemek için zaman ayırıp ilgi göstereceğini hayal bile edemiyordu. Kimse onu dinleyecek kadar sevmemişti. Destek görmediği ve kendini önemsiz hissettiği için içindeki çocukla tüm temasını yitirmiş, çevresiyle hiç yakın iletişim kurmadan yaşamaya kendini alıştırmıştı. Erken yaştaki yoksunluğunun üzerine kurduğu rutin bir hayatta kalma yöntemi ile tüm korkularının üzerini örtmüştü.
She admitted that her husband rarely listened to her when she spoke, instead reading the newspaper or doing something else.
It turned out that no one had listened to her as a child either, and in fact she could not imagine that anyone would take the time and interest to listen to her. No one loved her enough to listen to her. Because she felt unsupported and unimportant, she had lost all contact with her inner child and had accustomed herself to living without any close contact with her environment. She had covered all her fears with a routine survival method she had built on her early deprivation.
Sayfa 36 - Butik YayıncılıkKitabı okudu
Her ilişkinin terk edilme ve mahrumiyet duygularımızı kışkırtacağını bir türlü göremiyoruz. Hiç kimse içimizdeki boşlukları dolduramaz. Bu boşluklar ancak terk edilme ve mahrumiyet yaralarını onların farkında olarak yaşamakla dolabilir.
We fail to see that every relationship will provoke our feelings of abandonment and deprivation. No one can fill the voids within us. These gaps can only be filled by experiencing the wounds of abandonment and deprivation by being aware of them.
Sayfa 136Kitabı okudu
The End
"Yine bir çocuk ol ve artık kendinden kaçmayacaksın. Kendi içinde koşuyor olacaksın - meditasyon yapan için tek yol budur. Dünyevi olanlar kendinden kaçar, arayış içindeki insan bu yaşamın, bu bilincin kaynağını bulmak için kendi içinde koşar. Ve kaynağı keşfettiğinde sadece kendi yaşam kaynağını değil, evrenin, tüm kozmosun yaşam kaynağını keşfetmiş olur.
İçinde müthiş bir coşku yükselir. Yaşam her an bir şarkıya, bir dansa dönüşür."
~
"Be a child again and you will no longer run from yourself. You will be running within yourself - that is the only way for the meditator. The worldly runs away from himself, the seeker runs within himself to find the source of this life, this consciousness. And when he discovers the source, not only his own source of life discovers the source of life of the universe and the entire cosmos.
A tremendous enthusiasm rises within him. Life turns into a song, a dance at every moment."
- Osho, Satyam, Shivam, Sunderam
Sayfa 284Kitabı okudu
Bunu herkesin okuması gerek
Açılmak istiyoruz, ama incinmek istemiyoruz. Ne yazık ki yaşam bu tür garantiler sunamıyor. Hatta aksine, eğer açılırsak büyük olasılıkla kendimizi terk edilmiş, ihanete uğramış, bir şekilde mahrum bırakılmış hissedeceğiz. Diğer kişi her ne kadar sevecen ve anlayışlı olsa da içimizdeki boşlukları dolduramaz. Biz yaşamda ve aşkta üst üste hep bu yarayı açacak şekilde deneyimler yaratırız, çünkü acıyı yaşamak zorundayız - derinlemesine ve sonuna kadar. Bu, bizim derinliğimize ve yalnızlığımızı derinlemesine kabullenişimize açılan kapıymış gibi gözüküyor. Aynı zamanda da bu acıya girme düşüncesi son derece ürkütücü oluyor.
We want to open up, but we don't want to get hurt. Unfortunately, life does not offer such guarantees. On the contrary, if we open up, we are likely to feel abandoned, betrayed, somehow deprived. No matter how loving and understanding the other person may be, they cannot fill the emptiness inside us. We repeatedly create experiences in life and in love that open this wound, because we have to experience the pain - deeply and to the end. This seems to be the gateway to our depth and our deep acceptance of our loneliness. At the same time, the thought of entering into this pain is extremely frightening.
Sayfa 124Kitabı okudu