Kitabı okurken, Said Nursi'nin her cümlesinde hissettiğim yoğun duygular, okuyucuyu adeta bir içsel yolculuğa çıkarır. İmanın getirdiği huzur ve küfrün yol açtığı karanlık arasında gidip gelen bu metin, insanın içsel dünyasında sürekli bir mücadeleye tanıklık etmesine sebep oluyor. Said Nursi, iman ve küfür dengesini, okuyucunun kalbine hitap eden güçlü bir dille ortaya koymuş ve insanın kendi varoluşunu sorgulamasına yardımcı oluyor. Said Nursi'nin derin bilgeliği, her kelimesinde hissedilir. İmanın aydınlık yüzünü tasvir ederken, okuyucuya ilahi bir nurun sıcaklığını hissettirir. Aynı zamanda küfrün karanlık ve soğuk yüzünü anlatırken, insanın içindeki boşluk ve umutsuzluğu da gözler önüne serer. Bu iki zıt kutbun karşılaştırılması, okuyucunun kendi yaşamında inancı ve değerleri yeniden değerlendirmesine vesile olur. Said Nursi'nin bu eserinde en dikkat çeken yönünden biri de , kullandığı dilin akıcılığı ve etkileyiciliğidir. Okuyucu, satır aralarında Said Nursi'nin derin manevi deneyimlerini ve samimi dualarını hisseder. Bu da eserin, sadece aklımıza değil, kalbimizle de okumamızı sağlar.
