İmgenin Pornografisi
Zeynep SayınSözler ve Alıntılar
Nitekim Duchamp'ın ölümünden birkaç ay sonra 1969'da Phila- delphia'da Veriler sergilenir. İçine girmesi olanaksız bir mekân tasarımıdır bu, çünkü ağır İspanyol bir kapı tarafından perdelenir ve seyircinin anahtar deliğinden iki büklüm içeri bakmasını gerektirir. Peep- show çağrışımı barizdir. Büyük Cam'dan farklı olarak yüzü görünmeyen gelin
Kendi ötesine uzanan herhangi bir varlığın izini sürmeyen bütün imgeler, srkası boş bir görüntüyle bakışın doymak bilmez iştahını körüklemekten başka bir şey yapmaktadırlar.
Sayfa 11 - Metis Yayınları. 5. Baskı. Kasım 2020. Yazan: Zeynep Sayın.
Öykünmecilik, kendi üzerine kapalı bir bütünlük olarak insan ve kendini seyreden bakış olarak kamera algısını ortadan kaldırır. Böceklerin davranışıyla insanların davranışı aynıdır. Pervanelerin kuş gözlerine öykünen kanatları ya da üstünde yaşadıkları dalların ve yaprakların biçimini alan böcekler gibi doğayı şaşırtmak, ona benzemek, kendinden
Sanata dair...
Kalemin çizdiği çizgi, doğaya sadık değildir!
Sayfa 89 - Metis Yayınları. 5. Baskı. Kasım 2020. Yazan: Zeynep Sayın.
“Seyrin hazzı karşısında yer alan ve belki de seyri ortadan kaldıran güç, utançtır.” S. Freud.
Sayfa 52 - Metis Yayınları. 5. Baskı. Kasım 2020. Yazan: Zeynep Sayın.
Yokluk varlık nedenidir.
Sayfa 71 - Metis Yayınları. 5. Baskı. Kasım 2020. Yazan: Zeynep Sayın.
1860 YILINDA bir dizi fotoğrafçıya ekmek kapısı olan ölüm döşeği fotoğrafçılığı başlar. Ölüm fotoğrafçıları, ölü çocuk cesetlerini fotoğraflamakla yetinmeyerek ölü çocuk gözlerini açık renge boyar, fotoğraflardaki çocuklara hayaletimsi bir görüntü katar. Gözü bir kez daha resme bakmaya zorlayan öyle ayrıksı bir kışkırtıcılık belirir ki bu fotoğraflarda, bakışı bir yandan tedirgin ederken diğer yandan gözü kendine çeker. Ölüm gelecek ve onda senin gözlerin olacak. Ölü çocuklar, gözleri olmadığı zaman bile bakışı olan çocuklardır. Çocukların anababalarının fotoğrafçıyı bu fotoğrafları çekmekle görevlendirdiği düşünülürse, artık hayatta olmayan bir çocuğa duyulan özlemi körükleyen karelerdir bunlar; anababaların kendilerine neden böyle büyük bir kötülük yaptığı anlaşılır gibi değildir. Kanımca bu fotoğrafların yaptığı,
menhirlerden balmumu maskelere, Bizans ikonalarından Selçuklu mezarlarına uzanan bir sahicilik kipiyle yüzleşmek, ama sahiciliği ıskalamaktır. Bu fotoğrafların mezar başlıklarından ya da menhirlerden bile daha delici bir kazaya yol açmasının nedeni, fotoğraf yüzeyinden fırlayarak bakan küçük cesetlerin hem doğal görüntüleriyle kendileri olmasından, hem olmamasından kaynaklanır.