Bu kitapta içimdeki ölü hücreleri atmak için çırpınmama tanık oldunuz. Haykırışlarıma, feryat figan ağlayışlarıma şahitlik ettiniz. Yazdıklarımın çoğunda ağladım, bunu da burada itiraf ediyorum. Bundan sonra çıkaracağım kitap veya kitaplarımda bu kadar depresif olmamayı ümit ediyorum. Lütfen, kendinizi sevin. Aynaya bakıp gülümseyerek “Seni seviyorum...” diye söylemekten çekinmeyin. Çünkü ben yapamadım. O yüzden bir yanım hep kırık hep eksik. Hep yitik.
