Ağaçların üzerinde Hakk'a yakın ibadetler yapılıyordu. Kitaplar yazılıyordu. Küçük freah odacık oluyordu ağaçlar. Ağaçlarla birileri başka hesaplar peşindeydi. Ağaçlar kesiliyordu. Ağaçlara tuzaklar kuruluyordu. Ağaçlardan medet umuluyordu. Kurtulmak için dibine kibrit suyu dökme hesapları yapılıyordu. Tutmuyordu hiçbiri, tutmayacaktı da. Bu tutmazsa başkası denenecekti. Başka tezgahlar, başka hileler üzerinde durulacaktı. Sökmeyecekti bütün bunlar. Çünkü gönüllerde büyüyen ağacın sahipleri bilinçliydi. Onları sokağa dökmek kolay olmayacaktı. Şirke ve küfre kalplerinde zerrece yer yoktu onların.
Mezarının kaybolacağını bilen o zat demişti ki: "Ölümüm hayatımdan daha fazla hizmet edecek." Azalmamış, çoğalmıştı onu sevenler. Onun yolunda olduğu davayı kabul edenler bir o kadar çoğalmıştı. Sokullu'nun dediği gibiydi, kesilen sakal daha gür çıkacaktı. Ağacı kesmele sakal kesilmiş, kol kesilmemişti.
Maddi ağacı kesenler ne kadar isteseler de ağacı yerine dikmeyeceklerdi ama ağacın kesilmesi onlara bir zarar vermeyecekti. Gönüller ta derinden kuvvetli damar ve köklerle Allah'ın semavi ipine bağlıydı
