Gömdü
tonlarca
kömür
on beş
insan
ölüsünü .
Bendim
onlardan
biri.
Günler geliyor,öyle karanlık ki,
Uluyasın geliyor hınçtan.
Sızlıyor göğsün,dilinde bir acılık
Ve paslar birikiyor gırtlağında.
İşte, soluk alıyorum,
çalışıyorum,
yaşıyorum
ve şiirler yazıyorum
(elimden geldiğince.)
Hayatla ben
bakışıyoruz kaş altından
ve savaşıyorum onunla,
gücümün yettiğince.
Hayatla kavgalıyız,
ama sanma ki
nefret ediyorum hayattan.
Tersine, tam tersine!
Sonunda bilsem öleceğim,
hayatı kaba,
çelikten pençeleriyle
yine seveceğim!
Yine seveceğim!
Ah, kötü,
çok kötü
şu dünyanın düzeni!
Başka türlü olabilirdi oysa...
Olur da kocarım o gün
gözleyeceğim
penceremden
uzak yolları ,
gözleyeceğim dönüşünüzü
dinç ve gürbüz
ve sessizce fısıldayacağım.
"Ah, dünya ne güzel !"