İnsanın Acısını İnsan Alır
Şükrü ErbaşUpdates
Üstüme örttüğüm yorgan, yüreğimdeki serçenin küçücük ürkek kanatlariydı.
Şükrü Erbaş 
İnsanın Acısını İnsan Alır
“Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. Evlerin ve kalabalığın ağırlığını sana üstün tutmadım. Yoksulluğun acısından hafif bilmedim acını. Yenilen herkesin boğuntusuydu kaybolduğum uzaklık, yüzün her bulutlandığında.”
Şükrü Erbaş | İnsanın Acısını İnsan Alır
sen ne güzelsin.
"Sevmeyi özledim biliyor musunuz?"
Kayıtsız şartsız bir gülüşü.
Bir doğruya sevinmekten çok
Bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü.
"Nerde kaldın" ayazını değil, "hoş geldin" iyiliğini.
Hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını,
Kapı zilleriyle telefon arasında tükenmeyi.
Geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu.
Kendimi severek yürümeyi kalabalıkta.
"Göğe bakma duraklarını" özledim.
Yağmuru kirpiklerden içmeyi.
Yumruk kadar bir yüreğe dünyayı sığdırma hünerini.
"Sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım" zenginliğini özledim.
Başka kentlere vuran rengini güneşin.
Başka sokakların telaşıyla çoğalmayı.
Dünyayı yudum yudum aşka çeviren yalnızlığı...
Şükrü Erbaş ` İnsanın Acısını İnsan Alır
Bir kirlenmeden korumak için susarak yaşadığım her şeyin bir yenilgi olduğunu çok sonra öğrendim.
Benim, kıyısında bir saygıyla beklediğim olanak, başkalarının çiğneyip attığı bir sıradanlıktı..
Şükrü Erbaş İnsanın Acısını İnsan Alır