İnsanın dünyaya fırlatılışından bu yana peşinden koştuğu, uğruna uykusuz kaldığı, hülyalara daldığı bir hazinedir “anlam.” Bazen yaşam koçlarının ağzında bir sakız, bazen bir kitapta ünlem, bazen bir şiirin dizelerinde saklı cevher, hiç bulunamayan…
Kitap, bu asırlık sözcüğün peşine düşüyor, arama halinde olanlara rehberlik etmeye çalışıyor.
Sarsıcı yanı ise insan hayatın anlamını “Nazilerin toplama kampına düşmüş” bir psikiyatristin anılarından ve acılarından öğreniyor oluşumuz. Yazara göre, hayattan bekleyecek bir şeyi kalmayan insanın anlam sorgusu daha da artıyor ve beraberinde varoluşsal bir boşluk getiriyor. Anlam arayışını ise üç şekilde sürdürüyoruz: Üreterek ya da iş yaparak, deneyimler veya etkileşimler yoluyla, ızdıraplar karşısında aldığımız tavırla.
Modern insanlar olarak her gün daha fazla boşluğa sahip oluyoruz. Her geçen gün, sahip olduğumuzu sandığımız cevaplar, birer yeni soru işaretine, yakıcı hezeyanlara dönüşüyor. Bu noktada, bir kişisel gelişim cümlesinden çok gerçek bir deneyime, yaşam görüşüne, abartısız ve sade bir rehberliğe ihtiyaç duyuyoruz.
Bu kitabın, anlam arayışı serüveninde iyi bir rehber olduğu ise çok açık.
Kitapta birçok kez tekrar eden şu cümleye yazıyı bitirmek istiyorum:
“Yaşamak için bir nedeni olan her türlü ‘nasıl’a katlanabilir.”
Nietzsche
