İnsanların Dünyası
Antoine de Saint-ExupérySözler ve Alıntılar
^İnsan olmak demek, aslında, sorumlu olmak demek. İnsan olmak, suçu kabahati başkasınınmış gibi görünen bir yoksulluk karşısında utanç duymaktır. Arkadaşların kazandığı başarıdan kıvanç duymaktır. Kendi payına düşen taşı yerleştirirken, dünyanın kurulmasına yardımda bulunduğunun farkına varmaktır..
__İnsanlar, ömürleri boyunca başkalarıyla yan yana yürür. Ama herkes kendi sessizliği içine gömülmüş kalmıştır.
Bir şeyler söylese bile, bunlar birinden ötekine hiçbir şey aktarmayan sözlerden öteye geçmez.
__^Yalnız para pul için çalışırken, kendi elimizle kendi zindanımızı kuruyoruz. Yaşamaya değer hiçbir şey sağlamayan o değersiz paramızla kendi kabuğumuza çekiliyoruz..
...
İçimizi, güzel düzenlenmiş şenliklere özgü o içten sevinç kaplamıştı. Ama, bizler çok mu çok yoksulduk. Varımız yoğumuz rüzgâr, kum ve yıldızlardı...
_Her ilerleyiş, bizleri daha yeni yeni edindiğimiz alışkanlıkların biraz daha ötelerine sürmüştür.
Ve bizler, daha henüz yurtlarını kurtaramamış göçmenler gibiyiz.
__Bizler, genellikle zamanın geçtiğini fark etmeyiz. Bir rahatlık içinde yaşarız. Ama, varacağımız yere varıp da sıcak meltemlerin ağırlığı üzerimize çöktü mü, zamanın geçip gitmekte olduğunu anlarız. Bizler, kulakları gecenin sessizliği içinde dingil gürültüleriyle dolu, camın dışındaki ışık kümelerine bakıp, tarlalarının, köylerinin o güzelim topraklarının geçip gittiğini düşünen, ama, yolda olduğu için aklında hiçbir şey kalmayan tren yolcularına benzeriz.
__Fısıltı halindeki konuşmaları kulağıma çalınıyordu. Bu fırsatlar, hastalıklar, yaralanmalar hepsi ev bark kaygıları üzerineydi. Bu adamların kendilerini hapsettikleri o iç karartan hapishane duvarları gözlerimin önünde canlanıyordu. Birden, kaderin gerçek yüzünü görür gibi oldum.