"Son pişmanlık fayda etmez."
Kitap böyle bitiyor ama eğer ki dönüş yolu varsa bence pişmanlık insanlara verilen en güzel duygu. Konusu itibari ile hayata dair olan eğitimsizlik, insanlarla olan ilişkiler, toplum yapısı, aile yaşantısındaki aksaklıklar kitabın bütününe yayılmış. Ama benim ilgimi çeken en önemli şey aslında yalan oldu. Yalan söyleyip birisini kendine aşık etme, yalan söyleyip birine iftira etme, yalan söyleyip de insanların hayatını karartma... Bence kitabın temel taşı yalan. Öyle ki insanlar gerçeklerden ziyade işlerine gelene inanmaya ya da 'gerçek olabilir mi?' sorgusundan aciz davranmaya öyle meyilliler ki, kendinden başkasının menfaati, düşünülecek son nokta oluyor. Bu da tabiki birilerinin hayatını karartmaya yetiyor.
İlk edebi roman özelliği taşıyan İntibah "Uyanış" adıyla müstesna, gözleri dış dünyaya kapalı, iyi aile eğitimi almış olan Ali Bey'in, yanlış bir dünyaya gözlerini açışını konu eder. Dili akıcı, hiç sıkmıyor ve sonraki sayfaya geçişin sizde yarattığı etki, film izlemek gibi oluyor. Öyledir ya filmlerde; bir tarafta aşk, bir tarafta entrikalar ve bunların ortasında kalan bir masumiyet! Bu kadar karmaşık olaylar silsilesi mutlu son getirmiyor tabi ki. Ama birileri dersini alıyor...
Onca kayıptan sonra aklı başına gelen insanoğlu, dün de varmış bugün de var yarın da olacak demeye getiriyor. Bir musibet gelmeden bin nasihatten ders almayı diliyorum hepimiz için...
