Işıkla Yazılsın Sonsuza Adım...

Soru her zaman yanıtlardan önemlidir.
Doğru soruyu sorabilirsen, gerçeğe ulaşmak için katedeceğin yolu kısaltırsın!..

Sözle hacim kazanmamış sessiz iletişimlere bayılırdı.

İlk insanı öldürdüğün anda sakatlanan ruhunu, dağılan parçalarından hep yeniden kurman gerekir. Yaratılanı ilk kez yokettiğin andan itibaren, yaradanla sürekli bir hesaplaşmaya girersin. Ve bu oyunda galip gelen tarafın sen olacağını ummak için hiç bir nedenin olmaz. Dış dünyanda daralan ruhunu ancak içe dönerek, görünürde seni asla kazanamıyacağın bir oyuna mahkum etmiş gibi hareket eden Tanrıya kendi özünde ulaşmaya çalışarak kurtarabilirsin. Ve eğer Hallac gibi ‘Enel Hak!’ diye haykırabileceğin makamlara ulaşabilirsen, zaten artık cisminin yansıyacak bir sureti kalmamış, mutlak olanla bütünleşmişsindir..

“İnsanın iç dünyası dış görünümünden çok farklıdır, Bulut Varlık. Giyim kuşam saklar insan bedenini gözlerden.
Çaputla, paçavrayla çirkinleşir, ipekle kaftanla zenginleşmiş görünürsün.
Amma iç aleminin yoksulluğu ile zenginliği çok başkadır.. Orada maddi dünyanın varsıllık ölçütleri bulunmaz.. Aklınla ruhunu ne denli ‘Bir’e yaklaştırabilirsen, ayni hızla ulaştığını görürsün, altın ışık pınarına..

Önce Sai konuştu:
“ Hayatın günübirlik gerçeği içinde yaşıyorken, ölümün simgesi olan mezar taşını nasıl bu denli özenerek bizzat kendin yontabiliyorsun? Nasıl bir gerçekliktir aradığın? ”

Sinan, elindeki zımpara taşını mermere hafifçe sürterken, bakışlarını yaptığı işe yönlendirmiş gibi yaptı.

“ Gerçeğin her zaman güzel olması şart değildir Sai. Ancak inanıyorum ki, güzellik gerçeği içinde taşır. ”