“Oysa insanın zaafları vardı. İnsan hataları ile insandı... Modern denilen şu zamanlar, insanın yanlış yapsa bile, hatalarından dönme büyüklüğünü, erdemini bile elinden alıyor” diye söylendi.
En son annesinin, kucağında buharlı tren beklerken anımsıyordu annesini. Kaç yaşındaydı ki! En az yirmi sene geçmiş. Şehre hastaneye götürmüşlerdi galiba. Göğsüne yaslandığı annesinin kokusunu, kalbinin sesini anımsayabilmek için zorluyordu zihnini... Olmuyordu!
Hatırlayabildiklerine de, hatırlayamadıklarına da hüzünlendi.