Fazlur Rahman'ı yeniden düşündüm bu kitabı bir kez daha okurken. İçimizde var olan soruları ortaya koyan bu adam gelenekçi ehli sünnet ve sufi çevrelerin nefretini kazanmışsa o zaman biz de ona öyle mi yaklaşmalıyız. Ya da onun gibi tavır alma ve düşünmenin Kur'an ve İslam Peygamberinin en has yolu olduğuna dair düşüncemizi mi pekiştirmeliyiz?
Gidiyorum geliyorum onun en güzel şekilde tariflendirdiği gibi düşünmek ve inanmaktan uzak kalamıyorum. Bazan ona katılmadığım yerler oluyor. Sorular yeterince kuvvetlenmeyip ortalıkla yaprak gibi savruluyor. Bazan demokrasi/şura fikri üzerinde bu kadar durmuş olmasından soğuyorum. Bazan bundan daha mantıklısı olmaz ki diyorum.
O zaten bir önder gibi ortaya çıkıp bir mezhep ekol (ortodoksi) oluşturma derdinde değildi sanırım. Samimi bir çabanın içinde hayatını sürdürmüş. Belki de Amerika'da yaşamak isteğinde değildi. Sözleri ve düşünceleri bu topraklarda şiddetle karşılacaktı -ki öyle olmuştu-.
İslami yenilikçinin içindeki en büyük endişe sekülerizme laikliğe kayıp Kur'an'ın vaz ettiği bütüncül kimlikten uzaklakşma korkusudur. Oysa Fazlur Rahman birçok yerde verdiği örneklerle İslami yenilikçinin asla seküler/laik olmadığını aksine İslam'ın hayatın her alanına yönelik bir hayat tarzı olduğunu kuvvetle söyleyenin İslami yenilikçi olduğunu söylüyor. Hatta gelenksel ulemanın bazı konuların kapsam dışında olduğuna yönelik tutumuyla yarı laik/seküler hala geldiğini vurguluyor.
Allah razı olsun ondan.
