Nəsib dayı atalıq borcunu yalnız övladı yaxşı geyindirib yedirməkdə görən adamlara gülərdi. Belə atalar adətən həmişə övladlarını sıxır, "mən səni saxlamışam, boğazımdan kəsib sənə vermişəm, mənə borclusan, ona görə də
mən nə desəm, o olmalıdır" deyirlər. Övladlarının müstəqil yaşamasının əleyhinə
çıxırlar. Çalışırlar ki, uşaqları da onlar kimi düşünsün, onlar kimi hərəkət etsin, onlar kimi yaşasınlar. Bu cür adamlar elə zənn edirdilər ki, həyatı, yaşayışı
dünyada onlardan düzgün başa düşən yoxdur, heç kəs onların dediyinin əleyhinə
çıxa bilməz. Övlad onun dediyini dinməz-söyləməz yerinə yetirib cavab qaytarmamaldırlar...
Nəsib dayı bu cür adamları bədbəxt hesab edirdi. Çünki onlar öz aləmlərində
övlada yaxşdıq edib qayğısına qalır, onun xoşbəxtliyinə çalışır, əsllndə isə qaş
düzəltmək əvəzinə göz tökürlər. Unudurlar ki, hər quşun öz uçuşu var.