Kitabın sonunda Hallac-ı Mansur’dan alıntı var: “Cehennem, acı çektiğimiz yer değil, acı çektiğimizi kimsenin duymadığı yerdir.” Bu alıntı, İstanbul’un bugün çektiği acıya farkındalık çağrısı gibi…
Duymanın birinci şartı, yardım isteyenin bağırması değil, ona yardım edebileceklerin duyma yeteneğine sahip olmasıdır. Herkes yanındakine sağırken, bağırmanın yararı var mı? İnsan, hayvandan farklıdır. Hayvan, acıyı hisseden canlıdır.
