Ferzan Özpetek - İstanbul Kırmızısı
Dehşet bir hayal kırıklığı… Okuduğum kitaplar artık beni bir anlamda doyurup, tatmin etmeyince ben hiç sevemiyorum bu durumu. Artık okuduğum şeylerin beni edebi anlamda doyurmasını istediğim için bu kitap bana sonu belli olmayan, öylesine bir şey okuyormuşum gibi hissettirdi. Akıcı mı akıcı bir kitap lakin bir yerle bir yer bağlansın bir an önce diye beklerken bir anda kitap bitti.
Yazarın başka hiç kitabını okumadım. Aynı zamanda bir yönetmen kendisi. Bu roman ise ilk romanıymış. Zaten bir film havası alıyorsunuz kitapta. Yazarı incelediğimde, birçok ödül kazanmış. Filmleri ise dünyanın pek çok ülkesinde gösterilmiş. Herkes kitap yazmak zorunda değil. Beğenenleri olsa bile, ben çok tat almadım. O yüzden benden geçmedi.
Konusu aşk gibi. Ama dolu dizgin bir aşk hikayesi kesinlikle yok. Bir bölümde bir kişi, bir bölümde bir kişi verilmiş. Kesinlikle birbirinden alakasız iki insan. İkisinin de başına bazı olaylar geliyor. Aşk olması için, kitapta yazılanlardan daha fazla şeyler olması gerekiyordu bence. Eskiden olsa beğenir miydim? Sanırım beğenirdim. Ama bugün, bu konumda maalesef olmuyor. Sadece son olarak beğendiğim bir alıntı ile kapatmak istiyorum.
.
.
.
“İstanbul sadece Boğaz’ın günbatımlarında birbirlerinde erimeyi başaran mavi ve kırmızıdır. Ve kırmızı, seyyar simitçi arabalarının kırmızısıdır. Eski tramvayların alevli kırmızısıdır.”
