Bir iki ay önce kumsalda dolaşırken, elinde kalem kağıdıyla bir teyze yaklaştı yanıma ve “anlat” dedi. Anlat ki yazılsın, anlat ki yazılsın da unutulmasın. İçini dök ki rahat edesin. Önce anlat, sonra yaz dedi. Ona haykırdım: Ama ben daha bir çocuğum. Küçük bir çocuk! Daha on iki yaşımdayım. Hayır dedi, sen büyüyen ve akıllanan bir insansın. Ama ben her şeyi bilemem ki, anlayamam ki... Hayır dedi, sen her şeyi kocaman bir kitaba yazar, hem de o kalın kitabı bütün çocuklara okutursun. Senin hikayeni dinleyecek, bilgini öğrenecek o kadar çok insan var ki... Bilgiye aç insanlar var. Yaz bakalım romanını. Göster bakalım renklerle süslediğin yaşamını ve gökkuşağına sarınmış resim bilgini..

İstanbul'u Hiç Sevmiyorum ArtıkA. Didem Uslu · Yeni Yayınevi · 20182 okunma