Huzursuz bir kuş olmasaydı yürek, belki çok daha uzun sürerdi ömrümüz ama daha az yaşardık. Bunca cinayet işlenmezdi o zaman, bu kadar çok roman yazılmazdı. Efendilik taslayanlar tepemizden hiç eksilmese de kimin sevinciyle sevinip kimin kahrını hayatının harcı yapacağına kendince karar vermiş bir yüreğin çırpınışı kolay dinmiyor. Arzu dediğimiz şey bu kadar asi, bu denli başına buyruk olmasa, tazecikken bizi döktükleri o kalıpların içinde katılaşıp kalırdık herhalde. Taşmazdık, akmazdık, kanamazdık. Yüreğimizin kime varabileceğine hükmetmeyi kendine hak görenlerin gölgesinde, bu halin garabetini pek de sorgulamadan yaşayıp gidiyoruz çoğumuz. Kerameti kendi kutsallarından menkûl bir düzen, kiminle iç içe geçebileceği konusunda kurallar koyuyor yetişkin bedenlerimize. Susuyoruz. Bir norm var kafalarında onların, bir normal var; maazallah anormal sayılmayalım diye uymasak da uyar gibi yaptığımız bir şekil. Derken gün geliyor…Hepimiz okuduklarımızla değişiriz ve o normların dışına taşarız. Yasemin Çongar bir edebiyat metni olan denemelerinde Michael Haneke, Jean Genet, Damien Hirst, Lawrence Durell, Victor Hugo, Charles Dickens, Mo Yan, Salman Rushdie, Alan Turing, John Irving, Will Self, David Hockney, Richard Sennett, Siri Hustvedt, Denis Lehane, Claire Messud ve daha nice yaratıcının izinden kendini kuruyor bir kez daha.
