Tolstoy’un çocukluğundan başlayan, yaşamını ve bu yaşamın içindeki amacı, körü körüne inanılan değerleri ve inançları sorguladığı düşünce kitabıdır.
Hayatının büyük bir dönemini arayış içinde geçirmiş olan yazar, önünde ölüm gibi bir gerçeklik olması ve bu ölümün ne için olduğunu düşünmesi hayatı sorgulamasına sebep olur. Yaşadığı hayatın anlamsızlığı, tatmin olamama duygusu, hayatın acı ve kötülüğe sürükleyen yönü, yazarımızı hayattan zevk alamayacak bir boşluğa düşürür. Yaşamın amacını anlama yolunda bir çok alanda araştırmalar yapar ve sonucunda aldığı cevapların hiç birinden tatmin olmaz. Düştüğü durumun içinden çıkılmaz olması, sorduğu soruların kendisinde değil sorulara verilen cevapların yetersizliğinde olduğunu anlar. Bu arayışın ve soruların sonucu olarak tek çıkar yolu intihar olarak görmeye başlar. Ölümü kabullenmiştir ama ne için? İnsan ne için yaşar ve hangi amaca hizmet eder? Tesadüf eseri oluşan bir varlık mıyız yoksa bir amaç uğruna mı varız? Düşündükçe, araştırdıkça işin içinden çıkamadığı bu soruların cevabını insanın bir inanca tutunmasında bulur.
Düşünce olarak insanın bir şeye inanmadan yaşayamayacağını, her zaman tutunacak bir dal bulduğu sonucuna varır. İnsanın inanmak üstüne varolan bir varlık olduğunu; tersi durumunda anlamsız bir hayat süreceğini, boşlukta yaşayacağını ve bu boşluğun sonunu getireceğini çünkü yaşamın anlamsızlığı içinde kaybolacağını savunur.
“İnanç varoluşun gücüdür.”
