Tolstoy itiraflarım,,,
Hepimizin de bildiği üzere; Tolstoy, hayatın sıradanlığını, anlamsızlığını içlerine kadar hissetmiş ve yıllarca intiharın kıyısında yaşamasına rağmen ölüme kendini alıştıramamış ve hayata tutunmak için bir sebep aramaya koyulmuştur.
Tolstoy; kitabının giriş bölümünde hayatın anlamsızlığını temellendirmesi ne kadar sağlamsa ve kulağa güvenilir geliyorsa da, ruhunun kurtuluşunu tanrıda bulması da o kadar temelsiz ve inandırıcılıktan uzak geliyor. İspatsız bir kabul ediş sorgular bir girişe yakışmıyor doğrusu. Sanki varoluş krizi sona ersin diye dinlerdeki ve tanrıdaki mantık hatalarını görmezden gelip kendini kandırıyormuş hissi uyandırdı bende.
“İnsan Yalnızca Anlamadığı Şeye İnanabilir” der ya hani Voltaire. Sahiden de artık vazgeçip bu girdaptan son düzlükte çıkayım da huzurlu bir ölümü tadayım dercesine bir kabul ediş belki de yazarın kapanışı.
Hem biz yazacağız ve yazarak öğreteceğiz insanlara derken, çıkmazları hep yazıp anlatmak güzelken bir de yolu göstermek gerekir haksız mıyım? İşte bu yolu bulanlar gösterebilir ancak, ya da bulma sanrınızı anlatabilirsiniz.
Tıpkı ilizyon gibi, “inanın da defteri kapatın kardeşim” tadında bir son söz olmuş.
Sorgulayıcılığı ilgi çekici bir kitaptır, hacmi az ancak derindir. Okunmalı, belki birkaç kez okunmalı.
#ockham
